"پوششهای سنتی موی تای"

*پوششهای سنتی موی تای*

در گذشته مردم تایلند هنگام نبرد با کشورهای دیگر جهت تقویت روحیه نیروهای خود دعاهای خاصی می‌خواندند و به جز شلوار و پیراهن سنتی از پارچه‌ و کمربندهای مخصوص به عنوان محافظ در مقابل نیروهای هیپنوتیزم ‏کننده استفاده می‌کردند، که به اختصار از آنها نام می‌بریم:

1-مونگون(سربند)

مردم تایلند بر این اعتقاد بودند که قدرت‌های جادویی و هیپنوتیزم‏ کننده به بالاترین قسمت بدن انسان یعنی سر، تأثیر فراوان می‌گذارد، لذا مردها نوار پارچه‌ای را که علائم و نشانه‌های دعا بر آن نقش بسته بود، به دور سر خود می‌بستند. از این رو طرفداران سرسخت موی تای استفاده از «مونگون» (سربند) را مرسوم نمودند.

2-پراچیات(بازوبند) 

استفاده از پراچیات یا بازوبند از دیگر اعتقادات مردم تایلند بوده است. شواهد تاریخی و باستانی نشان می‌دهند که در گذشته‌های دور اغلب مبارزان تایلندی هنگامی که می‌خواستند به میدان جنگ وارد شوند، نوار باریکی را به دور بازوی‏شان می‌بستند و معتقد بودند این پوشش به آنها نیرو داده و آنها را از خطر محفوظ می‌ دارد .

"درباره موی تای"

موی تای (به تایلندی: มวยไทย) به معنای مشت‌زنی تایلندی است و به همین جهت تای بوکس نیز خوانده می‌شود. این رشتهٔ ورزشی دارای قدمتی بیش از ۲۰۰۰ سال در کشورهای تایلند، برمه، کامبوج و مالزی می‌باشد. موی تای ورزش ملی تایلند و یکی از مهم‌ترین سمبل‌های فرهنگی این کشور است. روز ۱۷ مارس در این کشور روز موی تای نامیده شده‌است. موی تای یکی از سبک های آزادورزش‌های رزمی است، مبارزات آن به صورت برخورد کامل و در رینگ برگزار می‌شود.

درسال ۱۳۶۸ موای تای توسط محمد توحیدی به ایران آورده شد. او دورهٔ آموزش ورزش رادر کشور هلند به پایان رسانده و به ایران مراجعت نمودند و در سال ۱۳۷۳ به صورت رسمی از طرف فدراسیون ورزشهای رزمی به رسمیت شناخته می‌شود و حالا هم تیم ملی موای تای به مسابقات گوناگون اعزام می‌شود.

درسال ۲۰۱۱ در جریان مسابقات جهانی موی تای که به میزبانی ازبکستان در شهر تاشکند برگزار شد، فدراسیون موی تای این کشور آهنگ we are muaythai را پخش کرد که شعر آن به شدت مورد توجه مسئولان فدراسیون بین‌المللی IFMA قرار گرفت، تا جایی که درخواست کردند این آهنگ به عنوان سرود رسمی موی تای معرفی شود. این موضوع در سال ۲۰۱۲ طی مراسمی در بانکوک اعلام شد.

"معرفی موی تای"

( موی تای ) یکی از کار آمد ترین هنرهای رزمی و روش دفاع از خود است که در آن به بهترین شکل از ضربه های مشت ، آرنج ، و زانو و پا استفاده می شود . موی تای یا به بیانی دیگر ( بوکس تایلندی ) که در زبان انگلیسی تای بوکسینگ نامیده می شود ، هنر رزمی و ملی کشور تایلند است و به عنوان بخش ضروری فرهنگ مردم تایلند از دوران کهن بر جای مانده است و قدمت آن با تاریخچه قوم ( تای ) آمیخته شده است . قرنها پیش ، قبیله ای به نام ( تای ) از سلطنت پادشاهی تای مونگ یا تای موآنگ قبل از دوره بودا در سرزمین حاصل خیزی که در دو سمت رود ( هوانگ هو ) و رود ( یانگ تسه ) در ( سچوان ) و ( هوپی )در جنوب چین قرار داشت ، سکنی گزیدند که برای زنده ماندن و حفظ خانواده ، طایفه و ... همواره می جنگیدند . در آن زمان مردم تای مورد هجوم قرار گرفتند و به سمت جنوب مهاجرت کردند که در آنجا نیز مورد حمله غیر بومیان 

                   

و وحشیان قرار گرفتند و اموال خود را از دست دادند . امید به زنده ماندن در چنین شرایطی و احساس نیاز به حفاظت از خود، این قبیله را به فکر انداخت تا همراه اسلحه های موجود در آن زمان از قسمت های مختلف بدن نیز به عنوان ابزار تدافعی و تهاجمی در نبردهای تن به تن استفاده نمایند . بعدها ، طوایف ( تای مونگ ) به صورت یک ملت مستقل با هم متحد گردیدند و در جنوب رودخانه مکونگ با تشکیل سرزمینی مستقل برای دفاع از سرزمین و جلوگیری از تاخت و تاز دشمنان هنرهای دفاعی را ابداع نمودند . روش های دفاع از خود و تاکتیک ها و استراتژی ها به شکل سیستماتیکی با سبک های ویژه در کتابچه های قوانین مبارزه ای چوپاسارت نوشته شده اند و تمام روش های مبارزه ای که بر پایه آن میتوانستند دشمنان خود را از صحنه نبرد بیرون برانند در آن گنجانده شد . چوپاسارت نشان داد که چه گونه می توان با شمشیر ، چاقو ،نیزه، تبر و گرز و کلنگ جنگید و این قوانین به کتاب جنگجویان تبدیل ، و مرجعی شد برای کسانی که میخواستند مهارتهای مبارزه را بیاموزند و با وجود لحظه ها ، رفته رفته اسلحه های طبیعی و خدادای بشر مانند ضربات مشت، آرنج ، زانو و پا که همیشه همراه آدمی است ، جایگزین سلاح های واقعی گردد . ساق ها مانند چوبی بلند برای دفاع و ضربه زدن ، بازوها به عنوان شمشیرهای دوتایی برای دفاع کردن ، مشت ها برای خرد کردن و آرنج ها به عنوان ضربات نیزه ، زانوها همانند گرز برای ضربه زدن و دفاع کردن و پاها نیز به عنوان چاقو و تبر به کار گرفته شدند ، بدین گونه هر قسمت از بدن به عنوان مهارتی در مبارزه ، به یک سلاح تبدیل شد و حالا یک هنر رزمی جدید یعنی ( موی تای ) پدید آمد .