"معرفی موی تای"

( موی تای ) یکی از کار آمد ترین هنرهای رزمی و روش دفاع از خود است که در آن به بهترین شکل از ضربه های مشت ، آرنج ، و زانو و پا استفاده می شود . موی تای یا به بیانی دیگر ( بوکس تایلندی ) که در زبان انگلیسی تای بوکسینگ نامیده می شود ، هنر رزمی و ملی کشور تایلند است و به عنوان بخش ضروری فرهنگ مردم تایلند از دوران کهن بر جای مانده است و قدمت آن با تاریخچه قوم ( تای ) آمیخته شده است . قرنها پیش ، قبیله ای به نام ( تای ) از سلطنت پادشاهی تای مونگ یا تای موآنگ قبل از دوره بودا در سرزمین حاصل خیزی که در دو سمت رود ( هوانگ هو ) و رود ( یانگ تسه ) در ( سچوان ) و ( هوپی )در جنوب چین قرار داشت ، سکنی گزیدند که برای زنده ماندن و حفظ خانواده ، طایفه و ... همواره می جنگیدند . در آن زمان مردم تای مورد هجوم قرار گرفتند و به سمت جنوب مهاجرت کردند که در آنجا نیز مورد حمله غیر بومیان 

                   

و وحشیان قرار گرفتند و اموال خود را از دست دادند . امید به زنده ماندن در چنین شرایطی و احساس نیاز به حفاظت از خود، این قبیله را به فکر انداخت تا همراه اسلحه های موجود در آن زمان از قسمت های مختلف بدن نیز به عنوان ابزار تدافعی و تهاجمی در نبردهای تن به تن استفاده نمایند . بعدها ، طوایف ( تای مونگ ) به صورت یک ملت مستقل با هم متحد گردیدند و در جنوب رودخانه مکونگ با تشکیل سرزمینی مستقل برای دفاع از سرزمین و جلوگیری از تاخت و تاز دشمنان هنرهای دفاعی را ابداع نمودند . روش های دفاع از خود و تاکتیک ها و استراتژی ها به شکل سیستماتیکی با سبک های ویژه در کتابچه های قوانین مبارزه ای چوپاسارت نوشته شده اند و تمام روش های مبارزه ای که بر پایه آن میتوانستند دشمنان خود را از صحنه نبرد بیرون برانند در آن گنجانده شد . چوپاسارت نشان داد که چه گونه می توان با شمشیر ، چاقو ،نیزه، تبر و گرز و کلنگ جنگید و این قوانین به کتاب جنگجویان تبدیل ، و مرجعی شد برای کسانی که میخواستند مهارتهای مبارزه را بیاموزند و با وجود لحظه ها ، رفته رفته اسلحه های طبیعی و خدادای بشر مانند ضربات مشت، آرنج ، زانو و پا که همیشه همراه آدمی است ، جایگزین سلاح های واقعی گردد . ساق ها مانند چوبی بلند برای دفاع و ضربه زدن ، بازوها به عنوان شمشیرهای دوتایی برای دفاع کردن ، مشت ها برای خرد کردن و آرنج ها به عنوان ضربات نیزه ، زانوها همانند گرز برای ضربه زدن و دفاع کردن و پاها نیز به عنوان چاقو و تبر به کار گرفته شدند ، بدین گونه هر قسمت از بدن به عنوان مهارتی در مبارزه ، به یک سلاح تبدیل شد و حالا یک هنر رزمی جدید یعنی ( موی تای ) پدید آمد .